OMERTA

Η σκέψη σου ξύνει επίμονα, το μυαλό μου

Μερικά εκατοστά μόνο δικά σου…

Σου ανήκουν,

Είναι σπίτι σου εκεί.

Ρίχνουμε κλεφτές ματιές, απ τα παράθυρα του προσώπου μας.

Δε μου φτάνει…

Δε μου φτάνεις!

 όσο κ αν λέω πως αρκείς.

Κάθε λεπτό ολοένα και πιο λίγο… μικραίνει το χρόνο κοντά σου.

Η πόρτα στο μυαλό που κατοικείς, ένα στόμα!

Φρουροί της ανυπομονησίας τα σφιγμένα δόντια.

Πόσα θέλω να πω…

Να σου πω…

Να πω για εσένα….

Να πω σε σένα και, εσύ να λες για εμάς!

Επισκέπτης ένα φιλί σου. Δευτερόλεπτα… ίσα για να ελέγξεις ότι ακόμα κατοικείς εντός μου.

Είδες ειρωνεία;

Όσο εγώ έμενα έξω από τον εαυτό μου, μετακόμισες εσύ μέσα μου.

Ιδιοκτήτης… όχι νοικάρης….

Τρύπωσες! εγκαταστάθηκες! ξάπλωσες αναπαυτικά όλη την ύπαρξή σου, την φανερή μόνο σε εμένα.

Πόσο σε καλοδέχτηκα!

Ξεδίψασες την προσμονή μου.

Τα χείλη μας… ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΛΗ-…είναι πόρτες σου είπα,

Πόρτες, που οι ψυχές μας ανταλλάζουν επισκέψεις από εκεί, αποστειρωμένες και κόσμιες,  να μην τρομάξουν οι ηδονοβλεψίες της κατάρρευσής μας!

Αγγιζόμαστε όπως κανείς άλλος.

Το βλέμμα σου χαϊδεύει τους ώμους, το θώρακα, τους μηρούς μου…και εγώ, σε κάθε μου ανάσα, αγγίζω το στέρνο σου.

Θέλω ένα λεπτό, δικό μας! Κατάδικος μας να’ναι.

Δικασμένο ερήμην του, στα χνώτα μας, στις μυρωδιές μας.

Θα θελα να πω κ’ άλλο.

Θα θελα να πω, μυρίζεις θάρρος και φόβο σα να’ τανε συνώνυμα.

Θα θελα να πεις εντάξει! Όλα βαλμένα στη θέση τους σχολαστικά-τακτοποιημένα.

Οι αποσκευές έτοιμες για το ταξίδι μας.΄

-Πήρα μπόλικα «σ’ αγαπώ», λίγους φόβους έτσι να μας βρίσκονται. Όνειρα θα χρειαστούμε;

Απαντάς….

-Απ αυτά έχω πολλά, πάρε και εσύ μερικά όμως.

Η λίστα μικρή, μα με απαιτήσεις.

-Θα σου τηλεφωνήσω, μόλις μαζέψω κάτι εκκρεμότητες, που χω απλωμένες στο μπαλκόνι να στεγνώσουν. συννεφιάζει νομίζω. _θα σου πω_

Και κοιτάζοντας κλεφτά, απ τα παράθυρα, θα μου θυμίζεις πως, όλα είναι έτοιμα εκεί…..

Και μας περιμένουν.