αλληλογραφία...

αγαπημένη άγνοιά μου,

ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς ομορφότερα μακριά μου.

θέλησα να σου μιλήσω κάποιες φορές, μα δεν με άφησα.

θα σου λείψω άραγε; θα ανησυχείς πως είμαι όταν θα σκαρφαλώνω τα σωθικά μέσα μου, να κατακτήσω την κορυφή του εαυτού μου;

θα σε αναζητήσω όταν θα ματώνω τα γόνατα σκοντάφτοντας στην αλήθεια μου;

πως είσαι εσύ, τώρα που δεν συγκατοικούμε;

βρήκες άλλο πρόθυμο οικοδεσπότη να σε φιλοξενήσει;

αγαπημένη μου άγνοια, ξενιστής ήμουν και εσύ παράσιτο. δεν με λύγισες.

λίγο πριν τον θρίαμβο σου σε αποχωρίστηκα.

αγαπημένη μου άγνοια, εγώ και ο εαυτός μου, σε ευχαριστούμε για την θαλπωρή του πρέπει σου.

μην νιώθεις άσχημα, δεν θέλω να σε πληγώσω.απλά σε αυτή τη σχέση επέλεξα εμένα.

υποσχέθηκα να μου γνωρίσω το θέλω.

μαθαίνω οτι κάνει ψύχρα πολλές φορές εκεί και οτι συναναστρέφεται την αλήθεια.

όπως καταλαβαίνεις,ήταν απλά καιρός να αφήσω το παιδί μέσα μου να επιλέξει το πότε και το πως θα μεγαλώσει.

σου επιστρέφω με αυτό το γράμμα κάποια αντικείμενα δικά σου.ένα ζευγάρι καινούριες τύψεις, αχρησιμοποίητες βλέπεις,

κάτι παλιές που βρήκα στην ντουλάπα και κάτι φοβίες.

α, και μην ξεχάσω να σε ενημερώσω πως, πριν φύγεις, πήρα από τις τσέπες σου κάτι που παραλίγο να μου έκλεβες.την ελπίδα, και τα όνειρά μου.

πραγματικά, δεν περίμενες οτι θα το καταλάβω;,

ήταν και παραμένουν δικά μου.

σκοπεύω να τα χρησιμοποιώ συνέχειά από εδώ και μπρος.

ως αναμνηστικό σου στέλνω μια σκέψη του παλιού μου εαυτού.εσύ την χρειάζεσαι πιο πολύ απο εμένα.

καλή τύχη.