Luna del plata… (ασημένιο φεγγάρι- εμπνευσμένο από το τραγούδι hijo de la luna)

Βάνω μαχαίρι στο χέρι και η παλάμη σφίγγει ασημένια λάμα.

Στάζει αιμάτινα δάκρυα

Χρωματίζει πορφυρό τον καμβά της λήθης.

Κοιτώ το απέραντο και το βαφτίζω χρόνο. Δικό σου και δικό μου. Ανάμεσα κενό.

Μια στιγμή πρίν ένας φόβος μετά ειν’ οι ώρες της κρίσης.

Γυρω λικνίζονται όλα νωχελικά, μυρίζουν καμένη ζάχαρη και χώμα.

Το πολύ και το λίγο συμπράττουν σε μυστικό γάμο κάτω απ’ το φεγγάρι.

Δίνουν απόγονους από κρύσταλλο και σκόνη.

Φυσώ τη σκόνη στο πρόσωπο σου κι η ανάσα γίνεται αγέρας ταξιδιάρης.

Παρασέρνει το νου, σε λιμάνια με βάρκες ψυχές κουφάρια κι άγκυρες ξέπλεκα μαλλιά.

Ρουφώ σε, απ’ το μεδούλι του κόσμου. Το κατακάθι μαζεύω να στο χαρίσω.

Σε κουτί βαλμένο έχω υλικό, μάλαμα κι αλάβαστρο.

Θα στο δώσω να σε φέρω πιο δω κι ας σκοντάφτω σ’ αόρατα νήματα.

Ματώνω τον κόρφο μου και κλαίω ποτάμια στο λογισμό σου.

Λιώνω σα μέλι χρυσαφένιο.

 ν’ απλωθώ μέσα σου ζητώ.

Να καταλάβω ολοκληρωτικά κάθε σπιθαμή της ύπαρξης σου.

Να δικαιώσω επιτέλους τα’ αδοκίμαστο.

Να σηκώσω το βήμα σου μια δρασκελιά πιο κοντά.

Θα σου πω κάτι καλέ μου-

Πολέμησα μάχες ακέφαλες

Χτύπησα την ασπίδα του δικαίου και τρόμαξαν το άδικο οι ιαχές, καλέ μου.

Λαβώθηκα και πόνεσα και μάτωσα , καλέ μου

Πότε έχασα πότε νίκησα μα ποτέ δεν μου έμαθα ποιους και το γιατί.

Είδα εικόνες συρραμμένες μ’ αισθήματα και τρόμαξα , καλέ μου.

Συμμάχησα με την απώλεια .

Μαχαιρώθηκα πισώπλατα φωνάζοντας-Αντέχω.

Θέλησα να χαιρετήσω τον ήλιο από κοντά, καλέ μου, μα κάηκα λίγο πριν το χέρι, σου απλώσω.

Είναι εκείνο το ίδιο χέρι καλέ μου, που κρατούσε μαχαίρι από ασήμι και κόκκινο.

Το χα για σένα καλέ μου,

Μα καλιά μου που το ‘σφιξα λίγο πριν σε λαβώσω,

Πριν λαβώσω εσένα καλέ μου,

Εσένα που σαν ήλιο σε γνώρισα.