Ατόφιο...

είμαι το όλον,
το ατόφιο,
το ασυμπλήρωτο
του ανεκπλήρωτου ο κακός καθρέφτης
Εκείνο που δε χωρά πουθενά-
που περισσεύει.
Αδειάζω και γεμίζω ασταμάτητα
σε εκατό εκπνεόμενες κοφτές αλήθειες.
Ο ήχος σου γίνεται βροντή
με αφοπλίζει.
Το χρώμα είναι δυνατό, το ακούω σε κόκκινα αγγεία...
πάλλεσαι μέσα τους κι εσύ.
Υπάρχεις ...
Ατόφιος και εσύ.
Γίνεσαι όλον
γίνεσαι του ασυμπλήρωτου το χαμένο κομμάτι,
αυτό που θρύψαλα γίνεται μετά απο κάθε κλέψιμο στιγμής.
Ατόφιο σώμα,
Ανυπότακτο
του ανύπαρκτου δήμιος είσαι.
Γι' αυτό κι εγώ σ' ένα μικρό κομμάτι, το όλον μου συρρίκνωσα,
να κουβαλάμε ο ένας τον άλλον.
 Σ' ένα κόκκο άμμου να χωράμε
σ' ένα ξημέρωμα να περισσεύουμε,
σε όλα τα γεμάτα άδειο σκοτάδι.