ζηλεύω…

Ζηλεύω τον ιδρώτα σου

Έτσι όπως ξεκινά να κουρσέψει το κορμί σου.

Ζηλεύω αυτή τη διάφανη σταγόνα που ακουμπά τα χείλη σου.

Παρατηρώ και εχθρεύομαι τον ρυθμό της, όταν με χάρη πηδά απ του σαγονιού το γκρεμό, στον κόρφο σου. συνεχίζει το ταξίδι της σε μιαν ανατριχίλα στο στήθος σου και ζηλέυω-πως ζηλεύω!

Ζηλεύω τον ιδρώτα σου

Που τον γεννάς στο μέτωπο και τον πνίγεις  στο όλον σου. Σ’ αυτή τη μικρή λακκούβα του λαιμού σου.

Ένας αντίζηλος εύθραυστος και εγώ φοβάμαι

Αχ, πως φοβάμαι μη τον διώξω.

Αυτόν που δικαίως σε κερδίζει-

Είναι δικός σου, πιότερο και απ’ εμένα.