Καταβασις…

Μέτρησα χτες το βάθος της ανυπαρξίας.

Το βρήκα τρεις παλάμες και δυο πιθαμές συμπλήρωμα.

Έπλεξα κόμπο ναυτικό, άλυτο.

Ξεκινώ μια κατάβαση εντός μου, χωρίς σκοπό.

Κάθε βήμα επίφοβο να παρασύρει απολιθώματα αναμνήσεων

Που σφηνωμένα στέκουν στης ανθρώπινης σπηλιάς μου τα πετρώματα.

Έφτασα να πατώ με τα δάχτυλα γυμνά μια λάσπη βεβαιότητας.

Τίποτα δεν πάει ποτέ χαμένο τελικά.

Από χτες μέχρι σήμερα πέρασε μια αιωνιότητα και μισή ακόμα αναπόλησης.

Ξύπνησα από το στρίγκλισμα του σχοινιού, με τα μάτια κλειστά και η φωνή μου

Αντήχησε στο γουβωτό της σπηλιάς σα χασμουρητό ομηρικού κύκλωπα.

Ώστε έτσι είσαι λοιπόν ανυπαρξία;

Κλεισμένη σ’ ένα ρηχό σκοτάδι ;

Πόσο λυπάμαι!

Εγώ που νόμιζα πως οι παλάμες μου ήταν τεράστιες, ικανές να στεγάσουν τον κόσμο σου.