Διαθήκη…

Άνθρωπος ων και νου κατέχων, εγκαταλείπω τις υπάρχουσες αυγές σε κοφτερές ελπίδες.

Φουσκώνω υπεύθυνα τα πανιά της νιότης, διψώντας για ομηρικές μάχες.

Συγκεντρώνω το παθητικό σώμα σε ενέργεια. Τραβώ τα μαλλιά του κόσμου να μακρύνει η ζωή του.

Κυλώ,

ποτάμι γίνομαι ανάμεσα σε βρύα που σκεπάζουν τ’ακατόρθωτα, για να σε βγάλω στο φως ν’ ανασάνεις εαυτέ μου.

Έτσι δα, κόβω τον σαρκασμό της μοίρας, κάθε που ψιθυρίζει με χνώτο παγωμένο, πως όλα κάποτε τελεύουν.

Θα γεννιέμαι κάθε μέρα με προορισμό, του ήλιου μιαν καινούρια αχτίνα.

Θα βγάζω τη γλώσσα στη βροχή, τη συννεφιά να χλευάζω, σα θα με σπρώχνει, μαινάδα λυσσασμένη, στο τέλος.