Απορία….

Κατανοώ τις σταγόνες που κρέμονται άχαρα στα δάχτυλα, προέκταση ενός άθλιου εαυτού και πολλών θέλω.

Κατανοώ τις νευρωτικές ονειρώξεις των παρθένων νιάτων.

Κατανοώ το ανώφελο γύρισμα του σπασμένου ανεμόμυλου.

Κατανοώ την ύπαρξη της σκόνης στο παράθυρο μιας ανάμνησης.

Κατανοώ το μέταλλο που βαρύ σκεπάζει τον κόσμο.

Ένα όμως αρνούμαι να καταλάβω,

Πότε σταμάτησαν να κελαηδούν οι φόβοι;