Τελευταίως αντελήφθην πως εχει πέραση το να φοράς Speedo σε εξωτική παραλια και να βγαζεις τσιριχτά επιφωνήματα ουυυ αααα ιτς αμέιζινγκ ή το να μουρμουρας αμίμητα ακαταλαβίστικα ριμάκια που ολοκληρώνονται με τη λέξη μαμααααα οχι δεν ειναι μαμαααα.κ το πε ο φίλτατος μεν συγχωρεμένος δε Βασίλης Αυλωνίτης περιεκτικά στη φράση «ωρε που παμε ρε πού παμε;!;!» Απαντηση αόριστη αν κ αναμενόμενη η φράση «στο διάολο» χωρις ίχνος θρησκοπληξιας παρα φιλοσοφικής προέκτασης.μεσα σε αυτο το κλίμα και αναμεσα σε εκλογές,καύσωνες,νεροποντές, σεισμούς , κουνούπια τίγρεις και λοιπά δεινά η ελαφρότητα του «ειναι» καλα κρατεί. Δεν προλαβαινω να βιώσω επικριτική εξεμεση, οι καταστάσεις με ξεπερνούν και η αποχαύνωση βολευει. Καλο καλοκαιράκι -οχι μίζερο αλλα ουτε και ολοκληρο- πιότερο φιλοσοφικά βιασμένο θα λεγα.ανοιξαμε κυρίες και κύριοι και εις αυριον τα σπουδαία...
