βρέχει μέσα έξω...

διάβαζα νωρίτερα τι έλεγα λίγους μήνες πριν.
οταν λέω πριν, εννοώ πριν την συντριβή.
σιχαμένα συναισθήματα....εγώ η ανέγγιχτη απο ευαισθησίες και απαλλαγμένη απο πάθη-λάθη και τα συναφή.
και τώρα εδώ.τίποτα δεν με σώζει, όχι απο κανέναν άλλο παρα απο τον αιμοσταγή εαυτό μου.τον ανεγκέφαλο τυχοδιώκτη, που απολαμβάνει να γκρεμίζει όσα οι άλλοι του χτίζουν.
κανονικά δεν πρέπει να καπνίζω λένε.αχου και δε με νοιάζει.....
τον τελευταίο καιρό εκτός απο υπεραναλυτική, έχω γίνει και απολύτως άπληστη.βιώνω τα πάντα σε ακραίες βαθμίδες.πόνος είναι?να φτάνει μεχρι το κόκκαλο, οργή είναι, να τσακίζει βράχους, καλοσύνη είναι, να αγγίζει τα όρια της βλακείας με αντάλλαγμα οίκτο.
οίκτος..τι απάνθρωπο συναίσθημα.προτιμώ τον θυμό τελικά.τουλάχιστον εχει μια ροπή, μια δυναμική, ένα κάτι να σε πάει παρακάτω, ακόμα και αν αυτό το παρακάτω, είναι γκρεμός.
είναι και αυτό το άλλο που συμβάινει...δεν γεμίζω με τίποτα.ξαφνικά σα να έγινα τρύπιο σκέυος.βρέχει και οι σταγόνες αντί να λιμνάζουν στις αυλακιές των ρούχων της συνείδησης μου, με διαπερνούν σαν ξυράφι.δεν περίμενα να κόβει τόσο ύπουλα το νερό.σχεδόν είναι σα να ειμαι απο άμμο.σα να περιμένω να γίνω κομμάτι λάσπης, και απο εκεί να ξεραθώ, μέχρι να ξαναπατηθω απο καινούρια βήματα.
αυτό που περίμενα ήρθε.έκατσε, του έστρωσα το καλύτερο τραπεζομάντηλο του χρόνου μου, της διάθεσης μου.μοιράστηκα τους πιο ώριμους καρπούς των λέξεων και μετά...χωνεύτηκα και αποβλήθηκα σαν χαλασμένο φαγητό.
ωραία εξέλιξη εε?
αυτη τη στιγμή, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με σωσει, απο εμένα.
κρίμα την εκπαιδευση για επίθεση που έκανα τόσο καιρό....ξέχασα οτι οι άμυνες σε τετοιες περιπτωσεις είναι τελικά ο μόνος δρόμος.
καληνύχτα...